Af árinu 1826

Árið 1826 var umhleypingasamt og sumarið sérlega nöturlegt um landið sunnanvert - sennilega eitt af ætt sumarsins 1983 sem margir muna enn. Óvenjuleg hlýindi voru þá á Bretlandseyjum og hæðin þar hefur beint illviðrum til Íslands. Norðanlands var sumarið víst heldur skárra en syðra, en samt ekki gott. Að austan höfum við einfaldlega engar fréttir enn (hugsanlega leynist eitthvað í ólesnum dagbókum). 

Jón Þorsteinsson mældi hita og loftþrýsting í Nesi við Seltjörn, en mælingar hans voru þó ekki komnar í þau gæði sem varð fáeinum árum síðar. Allar tölur eru því heldur óvissar, en þó miklu, miklu betri en engar. Grímur Jónsson amtmaður á Möðruvöllum hóf veðurmælingar í kringum áramótin og tölur janúarmánaðar hafa varðveist og fór frostið mest í -23 stig. Mælingarnar héldu áfram til 5.febrúar - en þá varð sem kunnugt er mikill bruni á Möðruvöllum. Veðurathuganir Gríms lögðust þá af um þriggja ára skeið - því miður. Við vitum ekki hvort tækin brunnu - og ekki heldur hvort eitthvað brann af veðurbókum - það er þó frekar ólíklegt fyrst mælingar ársins fram að bruna komu fram. 

Hér sjáum við nokkra kulda fram í miðjan janúar, en síðan er ekki kalt - en vetrarástand hélst samt út apríl. Tíðarvísur Jóns Hjaltalín lýsa vetrarveðrinu vel:

Vetur liðinn lands um bý
léði sumum kvíða
fanna iðinn fellir í
foldu byrgði víða.

Jólatíða föstu frá
fönn með svellum hálum
dundi víða ekru á
allt að sumarmálum,

Þorði kalla þjóðin holl
þetta furðu stafa,
lagði valla læk né poll,
læst var jörð þó klaka.

Veður hörð á vorum reit,
víða þáðu loftið,
mest um gjörði samt hjá sveit
sumarmála kastið.

Tökum sérstaklega eftir þessu: „Lagði varla læk né poll, læst var jörð þó klaka“. 

Sumarið var kalt - en ekki sjást mjög miklar hitasveiflur. Mikil frost gerði svo í nóvember og fyrstu daga desembermánaðar.

Það er óþægilegt að þrýstingur hafi aðeins verið mældur á einum stað á landinu. Erfitt er að leiðrétta hugsanlegar villur. Mælt var í frönskum tommum, línum og tugabrotum úr línu, hver tomma er 27,07 mm = 36,1 hPa, en línan 3,0 hPa. Tommuvilla er því mjög stór. Þann 13.febrúar stendur mjög skýrum stöfum í bók Jóns, 25 5,1. Sé þessum lestri breytt í hPa og hefðbundnum (hita-, hæðar- og þyngdar-) leiðréttingum beitt verður útkoman 920,4 hPa. Þessu hefur enginn trúað (sem vonlegt er), sérstaklega vegna þess að daginn eftir var þrýstingur (hafi verið rétt lesið) kominn upp í 1008,5 hPa. Þegar athuganir Jóns voru gefnar út var gengið út frá því að 25 hefði misritast fyrir 26 - en það hefði rétt eins getað átt að vera 27. Við vitum einfaldlega ekki hvað er rétt hér. Sá sem þetta skrifar hér og var lengi vel alveg án efa um að rangt hafi verið lesið, þar til hann las bréf Bjarna Thorarensen (sjá hér að neðan). Bjarni minnist á fárviðri í Reykjavík einmitt þennan dag og veðurdagbækur að norðan greina líka frá miklu hvassviðri. - Við bíðum auðvitað frekari frétta. 

Annars vekur athygli hversu lágur þrýstingurinn varð líka á sumardaginn fyrsta - þá var mikið illviðri á landinu og þrýstingur var almennt mjög lágur um sumarið. Þá er oft getið stórrigninga fyrir norðan - þó skárri tíð hafi verið þar heldur en syðra. 

Við látum annál 19. aldar um stutta lýsingu, en reynum síðan að skipta fréttum og lýsingum á árstíðir. Espólín er þó mjög stuttorður (óskiptanlegur) og Klausturpóstur heldur ruglingslegur í röðinni, enda var ritstjórinn (Magnús Stephensen) í Danmörku fyrri hluta árs og almennt í þungu skapi. 

Annáll 19.aldar segir frá:

Frá nýári var vetur snjóa- og frostlítill syðra, þó storma og umhleypingasamur, en snjór meiri nyrðra með áfreðum og jarðbönnum til sumarmála. Gerði þá snjókast hið mesta, en stóð þó eigi lengi. Vorið var kalt og stormasamt fram á messur. Varð þá mikill fjárfellir um Suður- og Vesturland og sumstaðar nyrðra. Sumarið var rigningasamt, grasvöxtur í meðallagi, en hey skemmdust víða. Haustið og veturinn var hin mildasta tíð til ársloka. Fiskafli var víðast hinn besti, en skemmdist mjög vegna stórrigninga um sumarið, en nýttist vel um haustið. 

Aðfaranótt 6.febrúar brann timburstofan á Möðruvöllum í Hörgárdal til kaldra kola ásmat tveimur eða þremur öðrum húsum. 16.mars eða aðfaranótt hins 17. fórst skip frá Ystamói í Fljótum með 8 mönnum. - Fjölda annarra skiptapa er getið - en ekki settir á dag. 

Vetur:

Brandstaðaannáll: Stillt og milt veður með nokkrum snjó til þorra. Var þá orðið jarðlaust af áfreðum. Á honum versta veður, hríðar, fannkomur og 11 blotar. Varð svellgaddur í (s93) mesta máta. Með góu fóru vermenn. Var þá hjarn yfir allt, um miðgóu mikil fönn og bjargleysi, síðustu viku góu sólbráð og blotar, ofsaveður á góuþrælinn, svo hörkur fyrir páskana, 26. mars páskadagsrigning, eftir þá skorpa með snjó og harðviðrum 2 vikur. Fyrir sumarmál þiðnaði aftur.

Jón Jónsson á Möðrufelli segir fyrri part janúar hafa verið stilltan, en síðan hafi veður verið óstöðugt. Jarðskarpt hafi verið og sömuleiðis kvartar hann í lok mánaðar um hálku.

Febrúar var óstilltur hjá Jóni, og bleytti alloft í. Viku um miðjan mánuð telur hann þó góð og marsmánuð segir hann allsæmilegan. 

Fáein bréf lýsa tíð:

Reykjavík 5-3 1826 (Bjarni Thorarensen): ... og jafnvel virkilegur orkan [fárviðri] hefir einusinni í febrúar uppákomið sem hefir gjört mörgum skaða með að skip og báta hefir upp tekið og í spón brotið – og gamall hjallur fór hjá mér í sama veðri. (s167)

Gufunesi 11-3 1826 (Bjarni Thorarensen): Vetur hefir hér verið allgóður, nema til fjalla sumstaðar hvar hlákurnar hafa orðið blotar einir. Ofviðri hafa stundum geisað, þar á meðal eitt af útsuðri þann 13da næstliðins mánaðar [febrúar], tóku þá víða upp skip, þar á meðal eitt hjá mági þínum, en annað fyrri hjá apótekara, og brotnuðu í spón. Hjallur fauk upp hjá mér í sama veðri og var manneskja þá nýgengin um hann. ... Hey reynast allstaðar þrotalétt og kýr mjög gagnslitlar og ber einkum á því í Árnessýslu hvar menn í ýmsum og flestum sveitum ætla töluvert uppá vetrarbú. Trjárekar eru sagðir í meira lagi fyrir austan fjall. Reitingur fæst af haustfiski en alls ekkert nýgengið. Póstskip komst vel úr Höfn þann 6ta þ.m. hafði norðanvind 2 fyrstu dagana, síðan hefur raunar verið austan átt, en þareð allt hefur gengið upp úr útsuðri, er allbúið að útsynningur sé í hafi og það ennþá hafi byr.

14.febrúar 1826 (Hallgrímur Jónsson á Sveinsstöðum - Andvari 98/1973): Eftir lítinn grasvöxt og lélega nýtingu heyja á næstliðnu sumri hér um sveitir höfum við nú mjög jarðbannasaman vetur í allflestum plássum, en snjóhríðar — einkum af norðri — hafa þó verið mjög sjaldgæfar. Hey reynast dáðlítil og mikilgæf og horfir til báginda, komi hafís eða vorharðindi á eftir.

Bessastöðum 15-5 1826 [Ingibjörg Jónsdóttir] (s104) Vetur hefur verið það harðasta, sem eg man, sjógæftir verstu, en fiskur þó ætíð fyrir.

Vor:

Brandstaðaannáll: Á sumardag fyrsta [20.apríl] var yfirtaksnorðanhríð og fannkyngja og þar eftir 2 vikur mestu hörkur með fjúki og landnyrðingi, síðan kalsasamt með krapaþíðu. Tók seint upp og gjörði hættur miklar og lambamissi. Ekkert varð unnið að túni fyrir hvítasunnu [14.maí].

Jón á Möðrufelli segir apríl hafa verið bágan, en maí í betra lagi að veðráttufari og fjárfellir hafi orðið minni en vænta mátti. 

 

Sumar:

Brandstaðaannáll: Veður þar eftir lengst útsynningur, með stormum og rigningum eða fjúki, sjaldan stillt og gott; um sólstöður stórrignt og gróðurlítið. Með júlí fóru lestir suður, fengu ófærð og óveður til þrautar. 5.-6. júlí mesta vestanóveður, svo ær króknuðu sumstaðar, ennfremur 7.-8., 11. og 16. miklar rigningar, þar eftir kuldar og blástur. Sláttur fyrst 19. júlí. Kom þá þurrviðri og varð góð nýting á töðu og hirt 3. ágúst. Eftir það rekjusamt um 3 vikur, svo hey skemmdist hjá þeim, er ei náðu því upp í sæti. Eftir hundadaga góður þerrir og hagkvæm heyskapartíð fram yfir göngur og varð hann í minna lagi.

Jón á Möðrufelli segir júní í meðallagi og júlí sæmilegan. Ágúst var hins vegar óþurrkasamur í meira lagi að sögn Jóns. 

8.ágúst 1826 (Hallgrímur Jónsson á Sveinsstöðum - Andvari 98/1973): (bls 179) Eftir mjög affaraslæman vetur varð fellir á málnytu peningi víða, ýmist meiri eða minni, vorið mjög úrfella- og stórrigningasamt og sumarið fram að slætti, síðan oftast hagstæð heyjanýting og grasvöxtur víða góður hér um sveitir. Kvillasamt lengi af stríðum hósta, og hafa börn úr honum nokkur dáið víða.

Gufunesi 19-8 1826 (Bjarni Thorarensen): ... en víst er það að hann [fjármissir] á Suðurlandi, hvað sem hver segir hefir verið af hálfeitruðum heyjum, því á þeim jörðum sem fé var lítið sem ekkert hey gefið, lifði sauðfé þó horjarðir væru, en þar drapst það helst sem því var mest hey gefið. Svoleiðis misstu helst heybændur sauðfé í Borgarfirði – sjálfur eg hefi misst 80 fjár, en í 120 sem ég átti gengu hátt á þriðja hundrað hestar af heyi - ... Ég verð annars að bera undir þig mína hypothese um þennan viðburð, og hún er, að snemma í ágúst í fyrra kom norðanveður mikið með þoku og með því sama kom sótt á menn sem þú allareiðu í fyrra hefir frétt um – ég þóttist finna í vetur að hey sem aflað var undan þessu norðankasti var allt (s168) annað en það sem seinna fékkst – nú hygg ég að eldur hafi verið uppi í óbyggðunum í útnorðri á Íslandi, og vindurinn þaðan fært líka óveru í lofti með sér sem íslenski eldurinn árið 1783. Að eldur hefur áður sést í þeim norðurpörtum heims er víst. (s169)

Gufunes 8-8 1826 (Bjarni Thorarensen): [Segir fyrst frá hugmyndum sínum um mistrið 1825 eins og hér að ofan en síðan] ... Det næstafvigte Foraar var et af de meest regnfulde som nogen kan erindre har paa Söderlandet. Græsvæxten har været ret brav, men ogsaa Höeslætten, saavidt den er tilbagelagt, hvar væer regnfuld, dog have vi nylig havt nogle törre Dage som have bragt usigelig megen Nytte ved Höeavlingen – dog har man ingensteds, det jeg veed, kunnet erholde Höet saa tört at der jo er gaaet Varme i samme. (s48)

Í lauslegri þýðingu: Næstliðið vor er eitt það úrkomusamasta sem nokkur man hér sunnanlands. Grasvöxtur hefur verið dágóður, en um sláttinn hefur rignt, þó við höfum nýlega fengið fáeina þurra daga, ósegjanlega gagnlega, en þrátt fyrir það hefur ekki tekist að þurrka heyið það vel að ekki hafi hlaupið í það hiti. 

Gufunes 4-9 1826 (Bjarni Thorarensen): Skagestrands Havn er den farligste i hele Island. (s51)

Í lauslegri þýðingu: Höfnin á Skagaströnd er sú hættulegasta á öllu Íslandi. 

Gufunes 27-9 1826 (Bjarni Thorarensen): Höeslætten er gaaet tem- (s51) melig vel, kun have de törre Dage været altfor faa, der er hos mange kommet for stærk varme i Höet. (s52)

Í lauslegri þýðingu: Sláttur hefur gengið sæmilega vel, en þurrir dagar hafa veri alltof fáir, hjá mörgum hefur hlaupið of mikill hiti í heyið. 

Gufunes 22-10 1826 (Bjarni Thorarensen): Veirlighed har stedse været fugtigt. Höe Avlen er nogenledes lykkedes, men Höet er mange Steder bedærvet (s54)

Í lauslegri þýðingu: Veðrið hefur hér verið rakt. Öflun heyja hefur nokkurn veginn tekist, en heyið er víða skaddað. 

Gufunesi 23-8 1826 (Bjarni Thorarensen):: Hér hafa gengið grófir óþerrar og hitnað í heyjum hjá mörgum. (s219)

Einhver kuldalegasta lýsing sem um getur á reykvísku sumri:

Viðeyjarklaustri 10-8 1826 (Magnús Stephensen): (s55) En hér fannst mér, eftir viðskilnað ofsóknarmanna minna í Khöfn, jafnköld aðkoma 12.júní. Ennþá vetrarbragur á öllu, stormar, kuldar, hret óaflátanleg, fjöll enn hulin fönnum ofan í byggð, tún þá fyrst að fá grænleitan lit, en úthagar eða engjar engan, ¾ alls sauðfjár fallið í Suður- og Vesturömtum, víða kýr og nautpeningur nokkur, hitt horað og nytlaust uppihangandi, alla viðbits- og mjólkurlausa ... Vorafli vegna storma varð því nær enginn hjá fjöldanum. Allstaðar sáraumur. Stormar, sífelld óveður og kuldar geysa enn í dag og til þessa, að fáeinum hlýjum dögum undanteknum, svo hér liggur enn helmingur taðna hrakinn á túnum, hitt, hálfþurrt inn krabbað, er að brenna. Í dag er allur njóli hér umkring húsið af norðvestan stórviðri með miklu regni orðinn svartur af kulda og stormi.

Jón Hjaltalín lýsir sumri og hausti í tíðavísum sínum:

Regnin duttu ríflig á
rindarelju niður,
engin spruttu tæð að tjá
túnin nokkuð miður

Heys um tíma margir menn,
meintir helst til þarfa
sóttar líma liðu enn
lítt því þoldu starfa.

Þunga regnið þaut á lóð,
þar með vinda blakið
heyja megnið þar af þjóð.
þáði víða hrakið

Haustið þrátt þó hér um reit
hreyfði vinda drögum,
gott það mátti segja sveit,
samt að jörð og högum.

Blóðsins hafla bláleitt haf,
blítt þá gjörði viðra,
fiskiafla góðan gaf
görpum hér og syðra.

Haust:

Brandstaðaannáll: Í október besta tíð, þíður og snjóleysa. Um allraheilagramessu rigning mikil um 3 daga, svo fá þök héldu; 4.-5. fönn þar ofan í, er fljótt fór aftur. Þaðan gott vetrarfar. Á jólaföstu nokkur snjór og á jólanótt snjóhlaðningur mikill, á annan hláka og vatnsgangur og fjórða vestanhríð mikil. Alltaf jarðsælt til nýárs. (s94) 

Jón á Möðrufelli segir nóvember og desember dágóða, en óstöðugt hafi verið eftir sólstöður.

Gufunesi 11-11 1826 (Bjarni Thorarensen): Fréttirnar héðan helstu eru sífelldar rigningar svo hey hafa víða skemmst en ei get ég sagt að heyskapur kunni þar fyrir í það heila slæmur að kallast, því grasvöxtur var í betra lagi og allt náðist þó. Haustafli er hér góður þegar róa gefur. (s171)

Viðeyjarklaustri 10-11 1826 (Magnús Stephensen): (s59) Um storma stöðuga hér, sífelld óveður, heyja skemmdir og bruna, og þar af leiðandi gagnleysi vetrarbús, er auka má á almenn bágindi, eftirlæt ég öðrum að rita.

Espólín:

CXLIX. Kap. Þann tíma hófst og barnadauðinn mikli; var kalt vorið, og eigi gott sumarið. (s.157). CL. Kap. voru þá veður ill og regnasöm um sumarið. (s 158). 

Klausturpósturinn lýsir tíð ársins 1826, orðið árgangur er sömu merkingar og árferði:

(IX, 1, bls. 205) Árgangur hér á Íslandi 1826 er flestum kunnur af Kl[austur]pósts lesendum, má því stuttlega yfirfara. Frá nýári veðurátt snjóa- og frostalítil. þó sérlega storma- og umhleypingasöm. Hey reyndust víðast hrakin, drepin og mjög dáðlaus; gátu ekki fleytt skepnum fram, síst til gagnsmuna og urðu þeim víða pestar efni. Fellir um voru var því stór-mikill á sauðfé um Suður- og Vesturland, og sumstaðar nyrðra, þó miklu minni þar og eystra lítill. Málnyta um sumarið í fyrrnefndum fellir-plássum, hver og talsvert af nautpeningi féll eða varð gagnlaust, varð því sárlítil. Fiskiafli allstaðar hinn besti, en vegna stórrigninga nærfellt allt sumarið út, skemmdist mestur hluti hans. Vorið sárkalt og óveðrasamt frá á messur. Gróður úr því góður. Sumarið sífellt rigningasamt, svo hey skemmdust á ný, urðu dáðlaus hjá flestum, drepin, brunnin og mjólkurlaus. Bágindi því almenn með bjargræðis, einkum (feitmeti) í felli-plássum, meðal fólks og víða af korns skorti, þar lítið fluttist 1826, eftir bágindanna þörfum, hingað til lands, einkum á Vesturlandi; en syðra bættist samt mikið úr því, með út hingað sendu korni um haustið. Sumar- og haustafli af sjó varð víða góður og vetur til árslokanna hinn mildasti. Þetta ár gekk yfir allt land dæmalaust langvinn og hörð kvefsótt með megnum andarteppuhósta, sem lagði grúa ungbarna og marga fullorðna, einkum gamla í gröfina. Sá mikli bruni Möðruvalla Amtshúss aðfaranótt þess 6ta Febr. 1826 með mestöllum eigum Hr. Amtmanns Gríms Jónsonar, er öllum í fersku minni, en æra þeim mörgu, hverra efni og góðvild hafa leyst úr honum að vilja bæta.

Í maí kom mjög óvenjulegt ísrek að Vestmannaeyjum. Gleggstar fréttir af því eru í lýsingu sem C. Irminger birti í grein löngu síðar).  Byrjað er á lýsingu Abel sýslumanns:

„Den 26de Maj 1826, i stille og klart Vejr, øjnedes fra Vestmanø en uoverskuelig Masse Is, drivende med 3 a 4 Miles Fart fra Portland langs med Fastlandet i vestlig Retning. Da den kom ned mod Ellerø og Bjarnerø, to smaa Øer imellem Vestmanø og Fastlandet, toge nogle Isbjærge Grund øst og sydost for disse, og nogle større Isbjærge bleve grundfæstede syd for Bjarnerø· paa 60 Favnes Dybde. Massen bedækkede aldeles det henved 8 Kvartmil brede Sund imellem Vestmanø og Fastlandet, og hvor langt den Del af Isen, som passerede sønden om Vestmanø, strakte sig, var ikke til at øjne. Passagen af denne Isdrift fra Begyndelsen til Enden varede 4 a 5 Timer. Med vedholdende stille og klart Vejr, Havet bestandig som et Spejl, vedbleve de majestætiske lsbjærge, som havde taget Grund, at holde deres Plads; men forandrede af og til dettes Form, naar store Masser af dem løsreves og under Knagen og Bragen nedstyrtede i Havet. En svær Dønning bortførte endelig den 8de eller 9de Juni disse efterladte Is bjærge, som derpaa ogsaa dreve bort i vestlig Retning". Hr. Abel anfører, at ingen, endog de ældste af Beboeme, tidligere havde set en saadan lsdrift ved Vestmanø, og senere har sligt heller ikke været Til fældet, naar undtages noget Is vrag, som kom forbi Øen i "nogle og tredive" og en Ubetydelighed i 1840. Hr. Abel bemærker end videre, at han under sit 30-aarige Ophold paa Vestmanø aldrig har fundet det saa koldt, som under den omtalte Isdrift. Vinduerne i hans Stue vare, saa længe Isdriften varede, saa tilfrosne, at Kakkelovnsvarmen ikke var i Stand til at tø Isen fra Ruderne. [C. Irminger, Om den grønlandske Drivis ved Island, Geografisk Tidskrift, bind 8 (1885), s67].  

Í lauslegri þýðingu:

„Í hægu og heiðu veðri þann 26.maí 1826 kom mikið ísrek, sem ekki sást út yfir, með 3 til 4 mílna hraða til vesturs, í átt frá Dyrhólaey meðfram fastlandinu. Þegar það komst á móts við Elliðaey og Bjarnarey, strönduðu nokkrir jakar fyrir austan og suðaustan þessar eyjar og fáeinir stórir jakar strönduðu sunnan Bjarnareyjar, á 60 faðma dýpi. Ísrekið þakti algjörlega hið 8 fjórðungsmílna sund á milli lands og Eyja og óvíst er hversu lengt til suðurs sá hluti reksins sem fór sunnan Heimaeyjar náði - það sást ekki. Megnið af ísnum rak hjá á 4 til 5 klukkustundum. Hinir tignarlegu ísjakar sem strönduðu héldust um kyrrt á sama stað, því veðrið var áfram stillt og bjart, en breyttu af og til um útlit þegar stórir hlutar þeirra rifu sig lausa og féllu með braki og brestum í hafið. Þann 8. eða 9. júní hreinsaði mikið brim að lokum það sem eftir var og rak það til vesturs“.

Hr Abel bætir við að enginn, ekki heldur þeir elstu af íbúunum hafi nokkru sinni séð slíkt ísrek við Vestmannaeyjar og síðan þá hefur slíkt heldur aldrei átt sér stað ef undan er skilið eitthvað smávegis sem rak hjá „1830 og eitthvað“ og 1840. Hr Abel tekur einnig fram að hann hafi á þeim 30 árum sem hann dvaldi í Vestmanneyjum aldrei fundist jafnkalt eins og þegar ísrekið fór hjá. Gluggar í húsi hans hafi á meðan á ísrekinu stóð hafi frosið svo að ofnarnir hafi ekki náð að þíða ís af rúðunum. 

Við vitum ekki enn hvað var hér á ferð. Minnir samt nokkuð á lýsingar á miklu ísreki við Argentínustrendur fyrir rúmum 200 árum. Afskaplega ólíklegt má telja að jökulís þessi sé íslenskur. Ekki er vitað um neitt eldgos eða jökulhlaup þetta ár - og varla hægt að ímynda sér að Breiðamerkurjökull hafi hlaupið í sjó fram. Vel má hins vegar vera að allstór jökull eða jökulhella á Grænlandi hafi losnað og borist með straumum til Íslands - svipað og dæmi eru um í suðurhöfum. Ekki er að sjá að Sveinn Pálsson læknir í Vík í Mýrdal hafi orðið var við þetta ísrek og er það einkennilegt. Að vísu var þoka í Vík einmitt þennan dag sem ísinn fór hjá Vestmannaeyjum - og þar var einnig rigning, en ekki heiðríkt veður eins og Vestmannaeyjasýslumaður segir frá. 

Læðist að sá grunur að sýslumaður villist hér á árum. Þetta hafi verið vorið 1827, en þá var mikill hafís við Vík í Mýrdal, sat þar í um 3 vikur - og rak alveg vestur að Grindavík.

Hér lýkur að sinni umfjöllun hungurdiska um árið 1826. Ritstjórinn þakkar Sigurði Þór Guðjónssyni fyrir innslátt texta Brandstaðaannáls og Hjördísi Guðmundsdóttur fyrir innslátt texta úr Árbókum Espólíns. Smávegis af tölulegum upplýsingum er í viðhengi. 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• tölur ársins 1826 (fáar)