Haustgrunur?

Fyrst er að fylgjast með framsókn sumarsins - og einhvern tíma nær hún hámarki. Í heiðhvolfinu gerist það strax skömmu eftir sólstöður - en þar er samt langt í haust nú í byrjun ágústmánaðar - sumaraustanáttin er enn ríkjandi. Uppi við miðhvörfin (í um 90 km hæð) eru hlutirnir nokkuð öfugsnúnir - þar er kaldasti tími ársins um mitt sumar - tími silfurskýjanna. 

Þau getum við þó ekki séð (vegna birtu) fyrr en eftir 25. júlí. Svo hverfa þau mjög snögglega í ágúst - oftast um miðjan mánuð - þá er orðið of hlýtt þarna uppi til að þau geti haldist við. Segja má að brotthvarf þeirra séu þar fyrstu merki haustkomunnar.

Í Norðuríshafi bráðnar venjulega meiri ís en myndast allt til ágústloka - og í sumum árum allan september líka. En sól lækkar óðum á lofti - þannig að kuldinn á sífellt auðveldara með að ná sér á strik - fái hann frið til þess. 

Kuldapollar vetrarins á undan lifa í einhverri mynd nokkuð langt fram eftir sumri - og varla nokkur tími sumarsins sem algjör friður er fyrir þeim. - En það er segin saga að þeir fara að taka sig upp með vaxandi þunga strax í ágúst. Hringsóla um íshafið - og gera stundum útrásir suður á bóginn - og nýir myndast þá fljótlega í stað þeirra sem fara. 

Einn slíkur er nú á sveimi og sést hann vel á myndinni hér að neðan. Hún sýnir 500 hPa hæðar- og þykktarspá bandarísku veðurstofunnar sem gildir síðdegis á þriðjudaginn, 4. ágúst.

Norðurskaut er nærri miðri mynd. Ísland alveg neðst. Jafnhæðarlínur eru heildregnar - af þeim má ráða vindstyrk og stefnu í miðju veðrahvolfi. Litirnir sýna þykktina - hún mælir hita í neðri hluta veðrahvolfs. Hér er Ísland að miklu leyti í gula litnum - heldur sjaldgæf sjón í sumar - nærri meðallagi árstímans en ekki neðan þess eins og lengst af hefur verið. 

Blái liturinn hvarf af kortunum í nokkra daga í júlí - en er nú kominn aftur. Hugsanlega hverfur hann aftur dag og dag - en er annars kominn til að vera og fyrr en varir verða bláu litirnir aftur orðnir tveir. 

Enn er langt til hausts - en samt sjáum við til þess við ystu sjónarrönd.