Einhvers konar millibilsástand

Það tekur nokkra daga fyrir mjög stórar og hægfara lægðir að lognast út af - komi einhver ofbeldisöfl ekki aðvífandi og sparki þeim burt. Þannig er það nú. Talsverður munur er þó á yfirborðshita sjávar og kalda loftsins ofan á - og þykkar éljahlussur - eða smálægðir á sveimi kringum lægðarmiðjuna - eins og sjá má á myndinni hér að neðan sem tekin er nú í kvöld (mánudag 27.janúar) og fengin af vef Veðurstofunnar.

Ósköp erfitt er að greina eitthvað kerfisbundið hér - en hægt, sé lagst yfir það - sem ritstjórinn nennir ekki að gera.

Staðan er aðeins skýrari uppi í 500 hPa-fletinum, en hann var í kvöld í nákvæmlega 5 km hæð yfir Suðvesturlandi, en 60 metrum hærri yfir landinu norðaustanverðu - eins og við sjáum af vindörvunum býr brekkan til vind, um 10 til 12 m/s (í 500 hPa). Litirnir sýna hitann - hann er svipaður yfir mestöllu landinu - litakvarðinn segir -35 til -38 stig. Það er að slakna á kerfinu öllu - og því varla tilefni til mikils vinds. - Aldrei má þó vera alveg viss um slíkt þegar éljabakkar eru á ferð - þó líkan evrópureiknimiðstöðvarinnar sé gott nær það ekki öllum smáatriðum.

Að lokum er hér norðurhvelsspákort evrópureiknimiðstöðvarinnar sem gildir síðdegis á miðvikudag, 29.janúar. Jafnhæðarlínur 500 hPa-flatarins eru heildregnar, litir sýna þykktina. Hún mælir hita í neðri hluta veðrahvolfs. Við erum á einskonar „hillu“ milli heimskautarastarinnar og stóru kuldapollanna - kannski algengasta staða hér á landi - og mun þolanlegri heldur en margar aðrar.